Een Data Center (DC), een bouwplaats die een werkomgeving biedt voor centraal geplaatste elektronische informatieapparatuur, omvat mainframeruimten, nevenruimten, ondersteunende ruimten en administratieve ruimten. Als belangrijk onderdeel van de rekeninfrastructuur zijn datacenters datahubs en rekenkundige dragers voor de ontwikkeling van nieuwe generatie digitale technologieën zoals 5G, kunstmatige intelligentie en cloud computing, en spelen ze een belangrijke rol bij het stimuleren van de groei van de digitale economie.
Classificatie van datacenters
Datacenters kunnen worden ingedeeld in Internet Data Centers (IDC's) en Enterprise Data Centers (EDC's), afhankelijk van alle aard of servicedoelen. IDC's verwijzen naar het gebruik van overeenkomstige serverruimtefaciliteiten voor het bieden van plaatsing, bureauonderhoud, systeemconfiguratie en beheerservices voor internet- of andere netwerkgerelateerde apparatuur van gebruikers, zoals servers op uitbestede huurbasis, evenals de levering van databasesystemen of serverapparatuur te huur en hun EDC's zijn datacenters die zijn gebouwd door en eigendom zijn van ondernemingen of organisaties en die hun eigen bedrijf bedienen.
Naar grootte kunnen datacenters worden ingedeeld in mega, groot en klein tot middelgroot. Zeer grote datacenters zijn datacenters met een omvang van meer dan 10,000 standaardracks; grote datacenters zijn die met een grootte tussen 3,000 en 10,000 standaard racks; en kleine en middelgrote datacenters zijn die met een grootte van minder dan 3,000 standaard racks. De nieuwbouw van mega- en grote datacenters richt zich op klimaat en energievoorziening, terwijl kleine en middelgrote datacenters vooral worden gebouwd in gebieden dicht bij de locatie van de gebruiker en met gemakkelijke toegang tot energie, en flexibel worden ingezet volgens de marktvraag. De niveaus zijn vaak gebaseerd op de industriestandaard van het Uptime Institute, die datacenters classificeert als T1, T2, T3 en T4 in termen van beschikbaarheid.
In de begintijd van datacenters waren ze relatief eenvoudig. Naarmate datavolumes toenemen, datadiensten complexer worden, leven en productie afhankelijker worden van internet en het stroomverbruik toeneemt, nemen ook de standaarden voor datacenters toe, voornamelijk op het gebied van standaardisatie, stabiliteit, energie-efficiëntie en hoge dichtheid.
Operatorclassificatie, relaties en vergelijkingen
De belangrijkste bouwers van datacenters zijn telecomoperators, onafhankelijke derde partijen en grote internetbedrijven, met een complexe samenwerking en, in enkele gevallen, concurrentie tussen de drie. De sterke punten van telecomoperators zijn hun monopolie op bandbreedte en andere middelen, hun wijd verspreide serverruimtes en hun systemen die reiken tot op provinciaal niveau. Het belangrijkste voordeel van onafhankelijke derde partijen is hun rijke ervaring in constructie en exploitatie en onderhoud. De sterke punten van internetbedrijven zijn hun eigen gebruik en dus het vermogen om alle virtualisatie en cloudverwerking op een uniforme manier te plannen, ontwerpen en uitvoeren. Internetbedrijven zijn over het algemeen grondiger in het gebruik van nieuwe technologieën, maar in de industriële keten van het datacenter zelf treden ze op als kopers en concurreren ze niet op de markt (wat ze downstream verkopen, zijn over het algemeen cloudproducten). In vergelijking met telecomoperatoren winnen onafhankelijke derde partijen terrein door de bouwsnelheid, servicemodellen en het belang dat daaraan wordt gehecht.
Cloud computing wordt vaak vergeleken met het fundament van de informatie-industrie, en het datacenter is het fundament van cloud computing. Datacenters bevinden zich in de bovenloop van de informatie-industrie en vormen de basis voor verschillende internetdiensten. Datacenters hebben zowel vastgoed- als IT-attributen en kunnen worden onderverdeeld in vier niveaus, van de locatie tot de IT-software, waarbij elke laag zwakkere vastgoedattributen en sterkere IT-attributen heeft. De meeste datacenters stoppen op facilitair niveau. Wanneer het type klant een grote klant is die ervoor kiest om zelf toegang te krijgen tot het netwerk, of wanneer de serviceprovider niet gekwalificeerd is om netwerkdiensten te leveren, is het een eenvoudiger DC in plaats van een IDC, en wanneer er IT-hardware wordt geleverd, is de het bedrijfsleven begint over te stappen op serververhuur. Wanneer IT-software wordt geleverd, verandert het bedrijf over het algemeen in een openbare cloud of een eigen cloudleverancier.
De structuur van een datacenter
Als geheel wordt de hardware van een datacenter opgedeeld in twee categorieën, namelijk de hoofdapparatuur en de ondersteunende apparatuur.
De belangrijkste apparatuur is de apparatuur die daadwerkelijk de computer- en communicatiefuncties implementeert, dwz de rekenkundige IT-apparatuur vertegenwoordigd door servers en opslag, en de communicatieapparatuur vertegenwoordigd door schakelaars, routers en firewalls.
Ondersteunende apparatuur daarentegen is de onderliggende basisondersteunende apparatuur (inclusief enkele voorzieningen) die aanwezig is om de goede werking van de hoofdapparatuur te waarborgen.
De onderliggende ondersteunende basisuitrustingen, die verder in verschillende soorten worden onderverdeeld, zijn voornamelijk stroomvoorzienings- en distributiesystemen en koel- en koelsystemen, naast brandbestrijdingssystemen, monitoringsystemen, gebouwbeheersystemen, enz.
Tegenwoordig gebruiken datacenters vaak optische vezels in plaats van netwerkkabels voor gegevensoverdracht met hoge bandbreedte. Daarom zijn glasvezels, optische modules en optische communicatieapparatuur (OTN, etc.) een belangrijk onderdeel van datacenters geworden. In datacenters zijn overal optische modules aanwezig en modules zijn al de meest gebruikte producten in datacenters, dus datacenters kunnen niet zonder optische modules.
In termen van technologische evolutie zijn 10G, 40G, 100G optische modules en kabels op grote schaal gebruikt in datacenters en bevinden ze zich momenteel in de iteratiecyclus van 100G naar 200G/400G snelle optische modules. Vanuit het oogpunt van de snelheid van modules en kabels, zal 100G zich langzaam terugtrekken en plaats maken voor 200G- en 400G-modules, met name 400G-modules. 800G zal ook stilaan volume beginnen in te nemen.
